Volgens de richtlijnen van het Ministerie van Volksgezondheid mag men in Spanje maar liefst twee keer zoveel drinken als in Frankrijk. Waar zowel mannen als vrouwen daar twee alcoholische versnaperingen per persoon per dag mogen nuttigen, mag men er in Spanje dagelijks maar liefst twee (vrouwen) tot vier (mannen) drinken. Wanneer de Spaanse zorgverzekering dan ook naar het drankgebruik van mij en mijn zusje vraagt, wordt ons antwoord geanimeerd weggelachen. Wie niet meer dan éénentwintig drankjes per week drinkt, hoeft zich geen enkele zorgen te maken. Dat de rest van Europa met opgetrokken wenkbrauwen naar het tolerante beleid van de Spanjaarden kijkt, is geen verrassing. Dat dat echter niet voor ons geldt, is dat evenmin.
Want wanneer het op het drinken van een wijntje (of twintig per week dus) aankomt, loopt ons integratieproces in Spanje op rolletjes. Dat mag ook wel, want aan onze Spaanse tongval moet nog wat geschroefd worden. Dat Noëlle haar gebrekkige woordenschat voornamelijk probeert te compenseren met een overdosis enthousiasme, leidt in de straat tot veel hilariteit. “Hola!” Wie door deze schelle begroeting abrupt uit zijn dagdroom wordt gehaald, weet inmiddels dat de jongste in aantocht is.
Goud in handen van de “Ik Vertrek”-redactie. Of niet? Want dat we deze integratiebijbel soms iets te letterlijk nemen, blijkt als onze overbuurman Ruben zijn wenkbrauwen verbaasd optrekt wanneer Noëlle hem vraagt of we ons nog even aan de burgemeester moeten gaan voorstellen. “Waarom? Het is de koning niet, wiens ring je zult moeten kussen”, antwoord hij in het Engels. “Ik zal je aan hem voorstellen, als we een keer een biertje doen in de kroeg”, besluit hij. Mooi. Met de lakse (aldus Europa) Spaanse beleidslijn omtrent alcoholgebruik, is de kans groot dat dat al zeer binnenkort is. En mocht dat niet zo zijn? Dan kunnen we hem altijd nog uitnodigen om onze Bed & Breakfast over een jaar of twee officieel te openen. Ik weet zeker dat Noëlle hem dan net zo enthousiast begroet als ze nu zou hebben gedaan. “Holaaaaaa!”