Met een vragende blik in zijn ogen houdt hij één van de blaadjes omhoog. “Wat is dit?” Ik glimlach verontschuldigend. Het is iets dat ik al een hele tijd geleden met behulp van mijn vaders digitale certificaat online heb aangevraagd. “Werkt je vader?”, gaat hij verder. “Nee, hij is gepensioneerd”, antwoord ik. “In Spanje?” Hij trekt een wenkbrauw op.

“Hoe zijn jullie hier precies terecht gekomen?” Het is een vraag die ons regelmatig gesteld wordt. Door zowel Nederlanders als Spanjaarden. Terecht. Want Vall de Gallinera geniet nog lang niet de bekendheid die het verdient. Zonde. Want toen wij Benialí (het dorp dat wij inmiddels liefdevol thuis noemen) een aantal jaren geleden voor het eerst bezochten…

Ik zit net rustig met een kop koffie op de bank als onze vader de woonkamer binnen komt gelopen. Onderzoekend kijkt hij om zich heen. Quasi verbaasd trekt hij één wenkbrauw omhoog. “Ligt Svetlana nog te slapen?”, vraagt hij licht spottend. Ik moet mij inhouden om mijn koffie niet volledig over de tafel uit te proesten en schud in plaats daarvan stellig mijn hoofd. Nee.

Zijn excuses wuif ik per direct weg. “Geen enkel probleem”, zeg ik lachend. Als hij niets gezegd had, was het mij waarschijnlijk niet eens opgevallen. “Dit is Benialí”, stel ik hem gerust. Hier kijkt helemaal niemand raar op als je je in pyjama in het openbaar vertoont. Ik betwijfel of Raul, de bakker die met zijn busje dagelijks alle acht dorpen van vers brood…

“Wie heeft dat gele gedrocht voor jullie deur neergezet? En die boom?! Verkopen jullie tegenwoordig brandhout?” Één van de buurtbewoners begint hard te lachen om zijn eigen grap. Hoewel ik mijn best doe om niet ook in lachen uit te barsten, besluit ik mij niet zomaar gewonnen te geven. “Lach maar!”, antwoord ik. “Jullie zijn gewoon bang…

Kritisch werpt hij een blik op ons visitekaartje. “Dit lettertype is veel te klein”, zegt hij streng. Ik knik gedwee. Ik weet het. Pascual, de plaatselijke kroegbaas, is al net zo direct als de gemiddelde Nederlander. “Ons adres staat er ook niet op”, antwoord ik. “Vergeten.” Hij schudt zijn hoofd. Hoewel hij niet helemaal tevreden is met de kaartjes die ik wellicht…

“Leugenaars zijn het! Allemaal. Stuk voor stuk. Hoe ze daar aan het eind van iedere aflevering breed lachend op dat bankje zitten.” Ik kan niet anders dan bevestigdend knikken als onze (Nederlandse!) conculega een vernietigend oordeel velt over de gemiddelde “Ik Vertrek”-aflevering. Hij heeft gelijk. Hoewel het stel een half uur eerder waarschijnlijk…

Als ik de autosleutels wil pakken, houdt de middelste het boodschappenlijstje voor mijn neus omhoog. “Waar denk je dat we dit kunnen halen…”, vraagt ze met een glimlach om haar lippen. “Bij de Aldi of de Mercadona?” Ik laat mijn ogen over de regels glijden. “Sla, tomaten, avocado’s…” Ik zie geen bijzonderheden. Pas als ik onderaan de lijst ben beland…

Dat ons plan allesbehalve origineel is, is een understatement. We zijn niet de eerste buitenlanders die in Spanje een goedlopende Bed & Breakfast willen beginnen. Maar om originaliteit is het ons ook niet te doen. Als eigen baas hopen we ons leven meer naar eigen inzicht in te richten. Met meer vrijheid, tijd voor elkaar en tijd om te genieten. En dat alles…

“Als jij mij, in mijn functie als Hoofd van de Buitendienst, graag een keer zou willen interviewen, dan hoor ik het wel…” Zonder een spier te vertrekken kijkt zij mij aan. Met een stalen gezicht werp ik mijn blik weer op de laptop. Ik doe mijn best om niet in lachen uit te barsten. Ook zij kan een kleine glimlach niet onderdrukken. Want terwijl onze vader niet…